"Θα έσκαβα με τα χέρια μου, αλλά δεν υπάρχουν δουλειές"...

Το Πέραμα ήταν πριν από μερικές δεκαετίες η «καρδιά» της κατασκευής και επισκευής πλοίων της Ελλάδας. Περίπου 5.000 εργάτες δούλευαν καθημερινά στη μικρή λωρίδα γης μεταξύ του όρους από όπου ο Ξέρξης παρακολούθησε την καταστροφή του στόλου του στα Στενά της Σαλαμίνας και της θάλασσας. Σήμερα έχουν απομείνει μόνο 20 με 30…

Οι εφοπλιστές μετέφεραν τη δουλειά εκεί που το εργατικό κόστος είναι πολύ φτηνότερο και τα ελληνικά πλοία χτίζονται σε Τουρκία και Κίνα. Τα παραπάνω αναφέρει ρεπορτάζ του AP από την περιοχή της ανεργίας του 45%.

Παλιά η περιοχή έσφυζε από ζωή. Η δουλειά ήταν άφθονη και οι μισθοί πολύ καλοί με αποτέλεσμα να υπάρξει ανοικοδόμηση και ανάπτυξη στο Πέραμα. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια ωστόσο – ενώ η Ελλάδα περνά ύφεση ανάλογη αυτής της δεκαετίας του 30 – η πόλη των 30.000 κατοίκων εμφανίζει μερικά από τα χειρότερα συμπτώματα της κρίσης.

Η ναυπηγική δραστηριότητα έχει μειωθεί κατά 70%. Η ανεργία έφτασε στο 45%, πολύ πάνω από το εθνικό ποσοστό 28%, που από μόνο του αποτελεί «ρεκόρ» αναφέρει το άρθρο. Το 95% των ναυτεργατών είναι άνεργο.

«Τα ναυπηγεία πέθαναν, τίποτα δεν συμβαίνει εδώ» λέει ο δήμαρχος Παντελής Ζουμπούλης. «Δυστυχώς συνδέσαμε τη ζωή μας με τα ναυπηγεία και όταν έκλεισαν, τη χάσαμε» προσθέτει, ο κ. Ζουμπούλης που κάποτε εργάστηκε εκεί.

Το άρθρο αναφέρει πως το τελικό χτύπημα στην περιοχή ήρθε με την οικονομική κρίση και ότι οι πλοιοκτήτες – οι οποίοι απολαμβάνουν μεγάλες φοροαπαλλαγές – συνήλθαν από αυτήν και μετέφεραν τις επιχειρήσεις τους στην Τουρκία και στην Κίνα, όπου το εργατικό κόστος είναι ελάχιστο και η κρατική στήριξη μεγαλύτερη.

Ελάχιστες επιχειρήσεις συνεχίζουν τη δουλειά, η οποία έχει περιοριστεί στη ναυπηγοεπισκευή. Ο ιδιοκτήτης της «Ναυσί» Νίκος Παλαιούδης αναφέρει ότι η για την κατάσταση φταίει η κυβέρνηση, οι επιχειρηματίες και τα συνδικάτα, καθώς οι έλληνες εργάτες παίρνουν 30 ευρώ την ώρα ενώ οι Τούρκοι μόνο πέντε ευρώ.

«Με τον τρόπο μας διώξαμε τα ναυπηγεία» αναφέρει.

Ο κ. Παλαιούδης απευθύνει «για πρώτη και τελευταία φορά» έκκληση για βοήθεια με τη μορφή κινήτρων και ιδιωτικοποιήσεων και καλεί να ανοίξουν τα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά με την βοήθεια του κράτους.

Ο 39χρονος Κωνσταντίνος Σαπκάς κάποτε κέρδιζε ως ναυτικός 4.000 ευρώ το μήνα, αλλά τον Μάρτιο του 2010 έμεινε άνεργος και τώρα περνά το χρόνο του μαζεύοντας μέταλλα από όλο το Πέραμα, τα οποία πουλάει.

Με αυτή τη δουλειά κερδίζει δύο ευρώ την ημέρα.

«Τα λεφτά μου τελείωσαν κάποια στιγμή και έπρεπε να βγω στο δρόμο γιατί δεν μου αρέσει να κλέβω, δε μου αρέσει η ιδέα της φυλακής. Αν μπορούσα θα δούλευα σε έναν φούρνο, θα έσκαβα με τα χέρια μου, αλλά δεν υπάρχουν δουλειές», λέει στο Assosiated Press.

Την στήριξη των απόρων έχουν αναλάβει η κρατική πρόνοια και οι μη κυβερνητικοί φορείς αρωγής, οργανώνοντας συσσίτια και προσφέροντας δωρεάν υπηρεσίες, από ιατρικές εξετάσεις και φροντιστήρια, μέχρι κούρεμα.

Η Ελένη Χρονοπούλου που εργάζεται για τους Γιατρούς του Κόσμου λέει ότι περίπου 3.500 κάτοικοι επισκέπτονται την κλινική τους που έστησαν από το 2010. Οι περισσότεροι είναι ανασφάλιστοι.

Η Ανδρονίκη Καραμανλή, μητέρα δύο παιδιών, έχασε τη δουλειά της το 2010 και μετά από 18 μήνες βρήκε δουλειά στα συσσίτια. Ωστόσο ακόμη δεν έχει πληρωθεί. «Όταν ήρθαμε να ζήσουμε στο Πέραμα το 2006 τα πράγματα ήταν τόσο διαφορετικά..» λέει.

Ο συνδικαλιστής Άκης Αντωνίου, ο οποίος ταξίδεψε μέχρι την Κίνα πέρυσι για να βρει περιστασιακή δουλειά, αναφέρει ότι χρειάζεται «πολιτική βούληση». «Οι εργάτες είναι έμπειροι, τα εργαλεία είναι εδώ. Το παράδοξο είναι πως ζούμε σε μία χώρα, στην οποία τα πλοία έχουν ζήτηση. Δεν ζούμε στην Ελβετία που δεν έχει θάλασσα» προσθέτει.